Tyrolskie Tatry. Albo tatrzański Tyrol.

Filmy o ufokach oraz spiskowe teorie próbują nas przekonać, że kosmiczna interwencja jest jedynym wyjaśnieniem podobieństwa piramid egipskich i tych wzniesionych przez Azteków. Inkowie mieli długouchie posągi bożków, łudząco podobne w tym zakresie do długouchego Buddy z krajów azjatyckich. A splot bambusowych liści jest identyczny w całej dolinie Amazonki, mimo, że poszczególne plemiona się ze sobą nie kontaktowały, a rzeczony strumyczek ciągnie się przez jedyne parę tysięcy kilometrów i 9 krajów.

Jednym słowem UFO na długo przed Ich troje i Unią Europejską wpadło na to, że keine grenzen to dobry pomysł. A pomysł to dobry nie tylko w sensie celno-geograficznym. Brak granic na talerzu to idea równie zacna. I wcale nie mam na myśli mizerii wpychającej się na zrazy. A łączenie zamysłów narodów wszelakich w jednym daniu. No bo przecież tyrolskie orzotto nie może nie pasować do naszych góralskich klimatów, prawda? Zwłaszcza jak w charakterze sera zastosujemy oscypek, a grappę zastąpimy śliwowicą. Taki brak ograniczeń to ja lubię!

Rzecz jest prosta – obieramy i siekamy marchewkę, cebulę i ze dwa ząbki czosnku

Podsmażamy to do szklistości na oliwie z dodatkiem masła

Dorzucamy do rondla szklankę pęczaku

Smażymy wszystko razem, aż kasza będzie równomiernie obtoczona tłuszczem i aromatami z warzyw. Wówczas dodajemy kieliszek śliwowicy

Gdy alkohol odparuje dodajemy bulion – mniej więcej dwa razy tyle co pęczaku. Pozwalamy daniu pyrkać na wolnym ogniu do czasu aż pęczak będzie al dente. Być może będzie trzeba podlać jeszcze trochę płynu, być może na koniec szybciutko odparować jego nadmiar – trzeba temat śledzić. Cała procedura trwa ok. 15-20 minut. Gdy kasza ma już pożądaną konsystencję, zdejmujemy garnek z ognia i dosypujemy tarty oscypek – ok. 100 g.

Przykrywamy na 2 minutki – po tym czasie ser powinien być już miękki. Mieszamy, aby połączył się pięknie z kaszą i stworzył jej kremową otoczkę podszytą nutką śliwowicy. I tyle. Można jeść. Oczywiście jeść ze smakiem :-)

Inspiracją dla tej wersji orzotta był któryś z odcinków Makłowicza w podróży.

Wysoko oprocentowana przyjemność

Ja się nie będę powtarzać. Bo już nie raz pisałam co sądzę o fakcie, że zima nadciąga. I do słabości się też już przyznawałam. W sensie do sięgania po nastrójpolepszające smakołyki. No i wreszcie, kto choć pobieżnie czytywał moje dotychczasowe zeznania, ten wie, że do procentów mam stosunek wielce pozytywny. I wcale nie mam tu namyśli matematycznych zadań. A stąd już wniosek prosty – nastrójpolepszające procenty też bardzo popieram.

A jeśli chodzi o procenty, to tak jak w przypadku innych łakoci, największą słabością pałam do tych własnego wyrobu. Nalewki, naleweczki, likiery wypełniają rozliczne butelki stojące dumnie na górze szafek kuchennych. Obowiązkowo muszą stać nie pod ręką, zbyt wysoko by sięgnąć po nie bez stołeczka, bo tylko takie rozwiązanie może im zapewnić przetrwanie przez czas dłuższy. A ponoć najlepsze są takie naleweczki, którym się uda postać kilka lat. Piszę ponoć, bo nie wiem czy ktokolwiek był w stanie przechować nietkniętą nalewkę przez tak długi czas.

I choć zaprzyjaźniony Obrońca Granic raz mądrze rzekł, że smakować to ma kurczak, a alkohol ma trzepać, to tej naleweczce walorów smakowych odmówić nie można. A trzepie aż miło :-) Pozwólcie zatem, że przestawię – oto nalewka Kawa&Pomarańcza. Jedna z najlepszych jakie znam. Niech rekomendacją będzie to, że robię ją już po raz czwarty. Na długie zimowe wieczory sprawdza się idealnie. Śniegu – jestem gotowa, możesz padać!

Jeśli chodzi o listę składników, to łatwo zgadnąć, zawiera ona kawę i pomarańcze :-)

Kawy bierzemy 80 g, a pomarańcze dwie.

Ponadto potrzebny będzie syrop cukrowy ugotowany z pół litra wody i 700 g cukru.

W czasie gdy syrop stygnie zajmujemy się pomarańczami i kawą. Chodzi o to, by jednym naszpikować drugie. Najlepiej pomagać sobie ostrym nożykiem – robić na skórce pomarańczy nacięcia, w które następnie wpychamy ziarenka kawy.

Czynność powtarzamy do wyczerpania ziarenek kawy lub miejsca na pomarańczach.

Następnie wrzucamy naszpikowane kawą pomarańcze do słoja – musi mieć duuuże wejście, bo inaczej pomarańcze nam się nie wcisną. Jeśli zostanie Wam kawa – a mi zawsze zostaje – to dorzućcie ją luzem obok pomarańczy.

Teraz zalewamy owoce litrem spirytusu oraz syropem cukrowym.

No i zostaje rzecz najtrudniejsza – 6 tygodni oczekiwań… Ale jak już wytrwacie te półtora miesiąca, to efekt Wam wszystko wynagrodzi. Wystarczy przefiltrować i rozkoszować się.

Przepis na nalewkę wyszperany został tu.

Novemberfest!

Niewątpliwie skończył się październik. Z październikiem skończyła się też złota polska jesień. Wraz z październikiem minęły moje urodziny i w listopad wchodzę znowu o rok starsza. Pospołu z końcem października świeżo upieczonym studentom schodzi wyraz nieustannego zdumienia i zagubienia z twarzy. Już zaczynają się czuć trochę lepiej w nowych miastach, w nowych szkołach. No i wraz z październikiem przepadł Oktoberfest.

Ale skoro umarł król, to niech żyje król. Znaczy listopad. Z listopadem przyszły słoty, gołe drzewa, ale i długie wieczory. Wychodzić z domu się nie chce, więc poziom czytelnictwa wzrasta. Można bez wyrzutów sumienia zaszyć się pod kocem, obłożyć termoforem albo kotem, jeśli się takowego posiada, i rozkoszować rozrywką płynącą z ekranu telewizora. No i dla podniesienia morale można zarządzić Novemberfest. Październikowy bazował na piwie, więc dla urozmaicenia listopadowe święto dedykujmy winu.

Butelka czerwonego wytrawnego i listopad stanowią dobraną parę. Okazuje się, że równie dobraną parę stanowi rubinowy trunek i kiełbaska. Bo jak jest fest, to jakiegokolwiek miesiąca by nie dotyczył, trochę rustykalnie i przaśnie musi być. No i my z okazji listopada trochę tą kiełbaskę w winie unurzamy. Będzie pysznie.

Jak kiełbaska w winie, to wiadomo – zaczynamy od… cebuli ;-) 2 cebule siekamy na półplasterki.

Cebulę szklimy na oliwie, a gdy zeszklona już będzie, dodajemy kiełbaski, sztuk 8. Takie w typie frankfurterek.

Kiełbaski obsmażamy ze wszystkich stron, aż ładnie się zrumienią. Następnie dodajemy zestaw przypraw: rozmaryn, tymianek, liście laurowe oraz papryczkę chili (tak było w przepisie, aczkolwiek ja, choć ostrolubna, z chili bym zrezygnowała następnym razem).

Całość zalewamy połową butelki wina. Czerwonego. Wytrawnego lub pół.

Gotujemy na małym ogniu przez ok. pół godziny. W tym czasie wino powinno zredukować się o połowę. Wówczas dodajemy garść suszonych śliwek i gotujemy dalej, aż sos będzie gęsty, a śliwki miękkie. Na koniec kiełbaski traktujemy solą i pieprzem (ani jednego, ani drugiego nie trzeba dużo – danie jest już słonawe od kiełbasek i ostre od papryczki. No chyba, że jej jednak nie dodaliście). I gotowe! Bardzo intrygująco dobre.

Przepis pochodzi od Agnieszki Kręglickiej i był publikowany w Wysokich Obcasach.

 

 

 

 

 

 

 

Rozgrzeszone gruszki

Marzanna utopiona? Utopiona. No to ze spokojną głową można przystąpić do gotowania. Tylko tak nie do końca wiadomo, w jaki klimat uderzyć. Bo niby zimę definitywnie właśnie pożegnaliśmy, ale z drugiej strony wiosna nie specjalnie się kwapi do zajęcia zwolnionego tronu. Szarość za oknem śmiało może konkurować z najlepszą listopadową klasyką. Jednakowoż temperatury ewidentnie mają się ku lepszemu, na potwierdzenie czego Kot gubi takie ilości sierści, że z zrzuconych kłaków można by zrobić dwa i pół nowego kota. No.

Zatem wobec niemożliwości stwierdzenia czy to bardziej już wiosna, czy też może więcej jeszcze zima, dziś będzie i zimowo i wiosennie, owocowo i korzennie (bo rym częstochowski jest dobry na wszystko).

Gruszki, co oczywiste, trzeba obrać. A dodatkowo ściąć im dupki, aby bez problemu stanęły na baczność na talerzu.

Gruszkom towarzyszyć ma cudny korzenny aromat. Aby go wyczarować bierzemy laskę wanilii, parę kawałków kory cynamonu, kilka goździków, trochę angielskiego ziela i gwiazdkę anyżku.

Przyprawy zalewamy butelką czerwonego półwytrawnego wina, dosładzamy (5-10 łyżek cukru – w zależności od słodkolubności) i doprowadzamy do wrzenia.

Gdy wino się zagotuje zmniejszamy ognień, wkładamy gruszki i gotujemy je przez 20 minut (ewentualnie ciut krócej lub dłużej, w zależności od gruszkowych gabarytów).

Gotowe gruszki wyciągamy, do przestygnięcia zostawiamy, a sami zajmujemy się sosem. Oczywiście z pozostałego wina robionym, bo taka ilość dobra nie może się zmarnować. Wino odparowujemy na silnym ogniu, aż zmniejszy swą objętość bardzo znacząco i stworzy gęsty, aromatyczny sos – dokładnie tak jak tu, przy odparowywaniu octu balsamicznego.

A teraz gruszki sosem polewamy i ze smakiem zjadamy. Ot cała filozofia.

A teraz informacje dla kierowców – wino w procesie gotowania traci to co w nim najlepsze, czyli procenty. Mimo winnego charakteru gruszki te są bardzo niewinne.

Arabskie noce, polskie dnie

Rozsiądźcie się wygodnie. Na dywanie. Po turecku. Zaparzcie słodkiej jak diabli miętowej herbaty. Odpalcie wodną fajkę. Potrenujcie taniec brzucha. Zarzućcie jakieś orientalne rytmy. W wersji ekstremalnej – podkręćcie temperaturę do 35 stopni, a miejsce dywanu umieśćcie ze 4 metry sześcienne saharyjskiego piasku. Arabskie noce czas zacząć.

No wiem, przesadziłam. Nadzieje rozbudziłam, wyobraźnię połechtałam. A tymczasem będzie to zaledwie nawiązanie do tematu. Pyszne nawiązanie, to fakt, ale zaledwie nawiązanie. Bo tadżin (lub tażin – jak kto woli), smakuje nieco inaczej. Ale to nie szkodzi, bo wersja Nigelli jest bardzo, bardzo smakowita. Oraz niezwykle łatwa w przygotowaniu, co ostatecznie przesądza sprawę.

Pracy przy tym daniu jest tak niewiele, że ledwo mieści się to w mojej definicji gotowania. Do brytfanki wkładamy pokrojone w kostkę mięso (optymalnie 1 kg jagnięciny, ale ze względu na jej znikomą dostępność używam wołowiny).

Dodajemy 150 g cebuli uduszonej na maśle

150 g czarnych oliwek

4 łyżki kaparów

Garść ząbków czosnku, których obieraniem nawet nie zawracamy sobie głowy

Przyprawy – łyżkę kuminu, łyżkę imbiru oraz (to mój wkład w danie) płaską łyżeczkę soli i pół łyżeczki cukru.

Na koniec wlewamy butelkę półwytrawnego, czerwonego wina

I tyle

Całość doprowadzamy do wrzenia i zostawiamy na małym ogniu lub w piekarniku rozgrzanym do 160 st. na dwie godziny lub do czasu gdy mięso będzie zupełnie miękkie.

Podajemy w towarzystwie kuskusu, a ponieważ i tak nie jesteśmy zbyt ortodoksyjni z przepisem, to i kieliszek wina nie zawadzi.

 

Demonstrujcie a będzie wam dane

Generalnie jestem wszystkożerna. Nawet szarańczy próbowałam w ramach poszerzania horyzontów smakowych. Ale nie wszystko mi podchodzi i równy zachwyt we mnie budzi. Jak na przykład kawa z cukrem. No nie lubię. Ale też nie jest tak, że nie lubię kategorycznie i nieodwołalnie. Jak byłam gdzieś, gdzie nie sposób było dostać kubka niesłodzonej kawy (a już zdecydowanie nie bez znajomości lokalnego narzecza), to przyjmowałam to za miejscowy folklor i taka kawa zaczynała mi smakować. Ot, logika rzeczy względnych.

No i chyba jedynie względnością da się wyjaśnić moje odczucia względem podrobów wszelakich. To nie tak, że ich nie lubię – gotowe, podane na talerz, mogę zjeść z wielkim smakiem. Ale nie robię. A przynajmniej nie robię często i bez wyraźnego powodu. I to też nie dlatego, że obrzydliwość zwierzęcych wnętrzności mnie odrzuca.  A po prostu bo tak.

Żyłabym sobie spokojnie w symbiozie z moimi fobiami, gdyby nie fakt, że mam Niesfornego Męża. A Niesforny Mąż podroby lubi. Nawet bardzo. I raz na jakiś czas lud konsumujący urządza demonstrację adresowaną do jedynej, niepodzielnej władczyni kuchennych utensyliów, co to rękę na kurku z gazem trzyma, domagając się spełnienia postulatów podrobowych. Władczyni bywa łaskawa, o lud swój dba i raz do roku spełnia jego prośby. Dziś zatem będzie o wątróbce.

Składniki są nieskomplikowane: wątróbka drobiowa, cebula i wino (słodkie, w typie porto).

Wątróbkę płuczemy pod zimną wodą, osuszamy i pozbawiamy brzydkich farfocli. Obtaczamy ją w mące. Na razie nie solimy, bo będzie gorzka!

Wątróbkę obsmażamy z drobno siekaną cebulą. Podlewamy winem, przykrywamy, dusimy.

Po mniej więcej kwadransie wątróbka jest gotowa. Przekładamy ją na talerze zostawiając w rondlu sos, który szybko redukujemy na mocnym ogniu. Do zredukowanego sosu dodajemy łyżkę masła oraz solimy go i pieprzymy do smaku. I tyle. Dodatkowo można dosolić wątróbkę na talerzu. No to do zobaczenia za rok, wątróbko! Choć, kto wie, może jednak wcześniej, bo wyszła pyszna :-)

 

Patriotyzm kubków smakowych

Zatęskniłam za smakami bliższymi naszym kręgom kulturowym. Gdy niezastąpiony Obrońca Granic odebrał nas z lotniska, a następnie zawiózł na własnoręcznie ugotowany rosół i równie własnoręcznie usmażone schabowe łzy szczęścia zalały me oblicze. W związku z tym, jeśli ktoś liczy na przepis na momo, malai koftę lub samosy, to się pewnie nie przeliczy, ale musi się uzbroić w cierpliwość. Aktualnie łaknę smaku wołowiny, chleba i kiszonej kapusty. Na pierwszy ogień weźmy zatem wołu. Dla większej rozkoszy ubierzmy go w przepis Julii Child. A dla pełnej satysfakcji zanurzmy w piwie – oj jakże mi piwa brakowało. Nepalski odpowiednik z fermentowanego prosa może i równie skutecznie kopie, ale że smak również ma znaczenie, tego na blogu kulinarnym chyba nie muszę uzasadniać, prawda?

No to do dzieła!

Aby wykarmić 6 osób domagających się relacji z podróży oraz 2 domowników potrzebne będzie 1,5 kg mięsa. A konkretnie ładnej, chudej wołowiny. Optymalnie polędwicy, ale udziec lub cześć przednia pozbawiona żyłek i tłuszczu też się nada. Mięso kroimy w plastry grube na 1-1,5 cm. Każdy kawałek osuszamy ręcznikiem. Obsmażamy krótko z obu stron na bardzo rozgrzanym tłuszczu. Sezon akurat, więc dla ochrony oczu przed pryskającym tłuszczem można to robić w goglach.

Zbrązowione mięsko musi teraz chwilę poczekać, bowiem na tym samym tłuszczu należy podsmażyć górę posiekanej na plasterki cebuli. Góra to mniej więcej 3/4 kg.

Po ok. 10 minutach smażenia do cebuli dodajemy łychę przeciśniętego przez praskę czosnku oraz doprawiamy ją solą i pieprzem.

W brytfance układamy warstwę mięsa, solimy ją, pieprzymy i obkładamy cebulą. Następnie analogicznie czynimy z warstwą drugą.

Mięso zalewamy szklanką wywaru wołowego oraz dopełniamy piwem (jasnym) tak, by było ledwo zakryte. U mnie wymagało to litra piwa. Doprowadzamy całość do wrzenia.

Dorzucamy do bryftanki ziołowy pakunek – zawinięte w gazę zieloności, na które składa się garść tymianku, garść pietruszki oraz liść laurowy.

Przykrywamy naczynie i pakujemy je do piekarnika rozgrzanego do 160 stopni na 2,5 godziny. Po tym czasie mięso powinno być już rozkosznie rozpadające się.

Teraz czas na czynność niewdzięczną. A przynajmniej ja za nią nie przepadam. Trzeba wyłowić mięsne kąski i zająć się sosem. Sos zaprawiamy 2 łyżkami octu winnego wymieszanymi z 1 łyżką skrobi i doprowadzamy do wrzenia. Jeśli się lubi, można podrasować go większą ilością tymianku. Ja lubię, więc to uczyniłam.

I gotowe!

Wino dla kota

Pragnę serdecznie pozdrowić osobę, która trafiła na mojego bloga po haśle „wino dla kota”. Nie przypominam sobie, abym kiedkolwiek sugerowała pojenie kota winem, ale jeśli już mam się wypowiedzieć w tej kwestii, to sugerowałabym czerwone. W białym można trafić na cytrusowe nuty, a cytrusów koty na ogół nie lubią. Poza tym winno oczywiście powinno komponować się z kocią karmą – wiadomo – inne pod wołowinę, inne pod kurczaka. Mam nadzieję, że to wyjaśnia sprawę.

Jeśli jednak mogłabym coś zarekomendować ze swojej strony, to doradzałabym raczej spożytkowanie wina w inny sposób. Np. do boeuf bourguignon. I np. z przepisu Julii Child.

Zacznijmy od tytułowego wina. Potrzebne nam będzie 600 ml, a butelka ma 750. Najłatwiej można sobie z tym problemem poradzić otwierając w tym momencie butelkę i odlewając kieliszek, który bardzo uprzyjemni czas gotowania. Polecane jest wino w typie chianti lub beaujolais. Generalnie ma być czerwone, wytrawne lub półwytrawne i ma nam smakować.

Drugim elementem dość istotnym w tej potrawie jest mięso. Boeuf bourguignon warte jest najładniejszej wołowiny jaką uda się nam kupić. Kilogram chudego mięsa kroimy w grube kostki (o boku długości ok. 5 cm). Każdy kawałek osuszamy dokładnie ze wszystkich stron ręcznikiem kuchennym. Następnie w brytfance (najlepiej w żeliwnej, gdyż równomiernie rozprowadza ciepło; ewentualnie w innym naczyniu, którego można używać i na gazie, i w piekarniku, a dodatkowo ma przykrywkę) rozgrzewamy łyżkę oleju. Na rozgrzanym tłuszczu obsmażamy mięso ze wszystkich stron.

Robimy to partiami, bez pośpiechu. Zbytni tłok przeszkadza mięsu ładnie się zbrązowić.

W międzyczasie kroimy na plasterki jedną marchewkę i jedną cebulę. To jest też dobry moment, aby włączyć piekarnik. Rozgrzewamy go do 230 st.

Obsmażone mięso wyciągamy z brytfanki. Na tym samym tłuszczu brązowimy marchewkę i cebulę.

Gdy się już zrumienią dokładamy do nich mięso. Przyprawiamy łyżeczką soli i 1/2 łyżeczki pieprzu. Oprószamy łyżką mąki, mieszamy, po czym oprószamy kolejną łyżką mąki i wstawiamy już bez mieszania na 4 minuty do gorącego piekarnika.

Po tym czasie mieszamy zawartość brytfanki i wstawiamy do piekarnika na kolejne 4 minuty.

Następnie wyciągamy naczynie z piekarnika i zmniejszamy w nim temperaturę do 160 stopni. Mięso przyprawiamy łyżeczką tymianku, dwoma przeciśniętymi przez praskę ząbkami czosnku, dwoma pokruszonymi listkami laurowymi i łyżką pasty pomidorowej.

Teraz  zalewamy mięso winem i dopełniamy wołowym bulionem w takiej ilości, by mięso było ledwo zakryte. Mieszamy, by wszystkie składniki połączyły się w sos i niezbyt gwałtownie, na umiarkowanym ogniu, doprowadzamy do wrzenia.

Przykrywamy brytfankę i wstawiamy do piekarnika na 3-4 godziny, aż mięso bez żadnych oporów będzie się rozpadać w starciu z widelcem.

Do boeuf bourguignon podaje się zwykłe ziemniaki z wody, makaron z masłem lub ryż. Ja dodatkowo urozmaiciłam temat marchewką duszoną w maśle (poplasterkowaną marchewkę zalewamy wodą – tyle by była przykryta – doprawiamy łyżeczką soli, 1/2 łyżeczki pieprzu, łyżeczką cukru i łyżką masła, doprowadzamy do wrzenia i dusimy 30-40 minut do miękkości). Obowiązkowo serwujemy w towarzystwie czerwonego wina. Pycha.

Marsjanie kontratakują (wspierani przez Niemców)

Zielone kosmiczne ciasto wywołało spore poruszenie wśród moich znajomych, niektórzy wręcz stanowczo zażądali powtórki. Ja owszęm, chętnie, uradowałabym ich z przyjemnością, ale absynt się złośliwie skończył. Cóż, nawet gdybym mogła nonszalancko żując gumę odpowiedzieć, że do Czech to ja mam za darmo, to nadal pozostaje kwestia odległości. Niestety, blisko nie mam, więc szybki wypad po zakupy do naszych południowych sąsiadów nie wchodzi w grę. Ale przecież nie należy się zrażać drobnymi problemami. Z braku Absyntu postanowiłam zastosować się do swojej własnej rady i zastąpić go innym alkoholem. I tak, z pomocą Niemców tym razem, powstało marsjańskie dzikoczerwone ciasto.

Absynt zastąpiłam Kirschem, a barwnik zielony – czerwonym. Reszta prawie bez zmian. Czyli:

• 100 g miękkiego masła ucieramy na biały puch z 150 g cukru pudru
• w misce mieszamy 150 g mąki przennej i 100 g kukurydzianej z 2 łyżeczkami proszku do pieczenia i  1/2 łyżeczki soli
• w szklance łączymy 60 ml mleka i 60 ml kirschu oraz (opcjonalnie) barwnikiem

Do utartego masła dodajemy po kolei, nie przerywając miksowania, 2 jajka.

Teraz na zmianę, cały czas miksując, dodajemy suche i mokre składniki, do wyczerpania obu.  Ciasto pieczemy w 170 stopniach przez ok. 40-45 minut.

Ciasto częściowo studzimy w foremce (ok. 30 minut). Następnie gęsto nakłuwamy je wykałaczką. Łączymy 50 g cukru pudru z 40 ml kirschu i nasączamy tą mieszanką ciasto.

Gotowe. Chyba nawet bardziej mi smakowało niż absytnowe. Ale jednak jeśli chodzi o wywieranie wrażenia, to zielone ciasto było lepsze. Mam koncepcje, żeby robić je z kirschem, ale ku uciesze gawiedzi barwić na zielono :-)

Ciasto wyjęte spod prawa

Kiedyś to ludzie potrafili się bawić. Heroina była popularnym składnikiem leków na przeziębienie, mak świetnym środkiem nasennym dla dzieci, a Witkacy ostentacyjnie informował co zniekształcało mu zmysły przy tworzeniu kolejnego obrazu. Dziś czuwa nad nami Minister Zdrowia, który swymi pouczającymi ostrzeżeniami z paczek papierosów prowadzi nas przez życie pełne niebezpieczeństw. Ale jaśnie nam panujący mają ograniczony zasięg terytorialny. Konkretnie, do granicy z Czeską Republiką Radosną, gdzie duch dekadencji jeszcze kryje się w niektórych zakątkach.

Pierwszy raz absynt piłam właśnie w Czechach. Banda licealistów na wycieczce szkolnej nie mogła tego przecież nie uczynić. Pierwsze picie absyntu zgodnie z zasadami sztuki również miało miejsce tamże. Ten nimb tajemniczości, podpalanie, przecedzanie – to wszystko buduje legendę absyntu.

Tak szczerze, to rytuał towarzyszący piciu był dla mnie bardziej atrakcyjny niż sam smak. Ziołowe nuty w kieliszku to nie do końca moja bajka. Ale w cieście? Czemu nie!

Z zeszytu wyszperałam przepis na bardzo zakazane ciasto z absyntem. Nieskomplikowane i ciekawe, a praworządni lub mający utrudniony dostęp do absyntu mogą go zastąpcić ewentualnie innym aromatyzowanym alkoholem. I tak:

• 100 g miękkiego masła ucieramy na biały puch z 150 g cukru pudru
• w misce mieszamy 150 g mąki przennej i 100 g kukurydzianej z 2 łyżeczkami proszku do pieczenia, 1/2 łyżeczki soli i 1/2 łyżeczki utłuczonych ziarenek anyżu.
• w szklance łączymy 60 ml mleka i 60 ml absyntu

Do utartego masła dodajemy po kolei, nie przerywając miksowania, 2 jajka. Następnie skórkę startą z 1 pomarańczy.

Teraz na zmianę, cały czas miksując, dodajemy suche i mokre składniki, do wyczerpania obu. Opcjonalnie można podkręcić ciasto barwnikiem, żeby bardziej swą nielegalną abyntowością biło po oczach. Ciasto pieczemy w 170 stopniach przez ok. 40-45 minut. Wychodzi psychodelicznie zielone.

Dajemy mu przestygnąć nieco w foremce, po czym czas na szprycowanie. Ciasto gęsto nakłuwamy wykałaczką. Łączymy 50 g cukru pudru z 40 ml absyntu i aplikujemy ten mix obficie, dając glazurze nasączać ciasto od wewnątrz, za sprawą nakłuć.

Dobre jest od razu, ale zyskuje na smaku dnia następnego, gdy glazura odpowiednio zespoli się z ciastem.